Mijnoranjevolvo.nl zoekt sponsors!
Dat diner halen we inderdaad ruimschoots, want de klok mag alweer een uur terug hier. Holiday Inn Express Guaymas is nieuw, schoon, ruim, kortom het niveau dat we verwachtten maar tot nu toe vrijwel niet kregen. Eén minpuntje: het hotel heeft (nog) geen alcoholvergunning. Daar weten de deelnemers wel raad op, het is in ruime mate onderling verkrijgbaar. Gezamenlijk diner, briefing en even de buitenwarmte opgezocht in dit hete oord. Het koelt hier 's avonds niet af blijkbaar.
Deze ochtend hebben de nog niet ingeklaarde teams (waaronder wij) eerst geprobeerd dit te regelen in de stad. Dit op advies van de NL ambassade, waar de organisatie intensief mee overlegt. Na...
De grensovergang verliep heel vlot! Dus op weg naar Huixtla. Nou we hebben door de plaats gereden, geen fuik. Ook anderen waren zoekend. Teruggereden, opnieuw de plaats genaderd en nu de weg volgens het routeboek gereden. Ook geen fuik. Verdere details zullen we u besparen. Uiteindelijk stonden we met 10 autos ergens in de bergen, geen bereik om te bellen, iemand had een satelliet telefoon maar kon de organisatie niet bereiken. We besloten door de rijden, we moesten uiteindelijk zo’n 600 km overbruggen en de verkeersdrempels (allerlei namen) zijn talrijk en alleen kruipend te nemen. 50 km/u gemiddeld halen we niet eens.
Eind van het liedje: om 10 uur ’s avonds in het hotel in San Cristobal de las Casas, moet een prachtig plaatsje zijn maar zo in het donker zie je er weinig van.
Maar we zijn wel door een prachtig landschap gereden, zuid Mexico is prachtig groen, bergachtig, en we zijn tot boven 2100 m geweest.
Helaas ook narigheid onderweg, niet voor onszelf maar een team is in het donker op een koe gebotst. Gelukkig kwam er geen ambulance aan te pas, maar de schade aan de auto is aanzienlijk (de koe kon nog lopen). Met de schrik in de benen hebben zij de laatste 40 km afgelegd en de auto lijkt technisch nog intact.
Ook de organisatie heeft problemen met invoer van sommige auto’s, waaronder de onderdelen-wagen. Het is allemaal zo simpel nog niet.
De weg door Honduras zit vol met enorme gaten. Die hebben we kunnen ontwijken op één gemene na: twee enorme klappen en 1 lekke band. Die was snel genoeg verwisseld. We hebben langs de weg even wat gegeten.
Indruk van het land hebben we nauwelijks kunnen opdoen. We zijn er doorheen gereden, zagen de plaatstalen hutjes langs de weg en de plaatsjes waar we doorheen kwamen. Wel jammer, maar de tijd ontbrak om er meer van te maken.
Honduras uit ging wel vlot, en El Salvador in leek supersnel. In ongeveer een uur tijd waren we de grens over. Dachten we. Het inklaren bleek verderop nog te moeten, en dat kostte nog eens 1,5 uur. Dan nog een kleine 200 km tot San Salvador. Ook hier een aankomst in het donker, rond 8 uur ’s avonds. Mooi hotel, lekker gegeten en bijgepraat.
Al met al zo’n 16 uur onderweg geweest, maar dat viel ons nog niet tegen. Niks te klagen ook, we hebben voor dit avontuur gekozen en als het zo makkelijk zou zijn is er weinig uitdaging aan.
