18 augustus: Naar Deadhorse (Dalton Highway) ^Speciaal

te lezen en het wordt ons meer dan duidelijk gemaakt. We zijn gewaarschuwd, voor gek verklaard, vele gevaren liggen op de loer: grote trucks die doordenderen, keien en gaten op deze ongeplaveide weg. Veel deelnemers zien van deze optie af: uiteindelijk doen 13 teams mee, plus een servicewagen. De laatste 400 km geen tankgelegenheid. We mogen van enkele teams de jerrycans lenen, zodat we goed voorzien op pad gaan. We vertrekken vóór het ontbijt, dat halen we verderop wel. Eerst tanken. Rond 5:30 draaien we de snelweg op, vol brandstof en met koffie en ontbijt. Vanuit Fairbanks is het zo’n 130 km rijden tot het begin van de Dalton hwy, en daar direct gravel. Inderdaad oppassen maar de weg is, zo rond 7:00 maandagochtend, rustig. Voor we het goed en wel beseffen steekt een zwarte beer de weg over, en verdwijnt helaas direct uit het zicht. De auto loopt als een zonnetje, het weer, eerst nog mistig en wat regen, knapt gaandeweg behoorlijk op. We stoppen natuurlijk bij de poolcirkel, en zo’n 100 km verderop bij Coldfoot voor de laatste tankbeurt. Het landschap verandert voortdurend en we genieten er volop van. Het laat zich bijna niet beschrijven of vastleggen op foto, maar alleen al het contrast van deze noordelijke streken met de tropische wouden aan het begin van de reis doen je beseffen wat een enorme afstand we inmiddels hebben afgelegd. De kleurenpracht van de toendra is overweldigend. De truckers die we tegen kwamen hielden in het algemeen rekening met ons, zoals wij dat ook met hen deden. De meesten zwaaiden, ze staan in onderling contact en laten elkaar weten dat er van die oude auto's op de weg zitten. Een stenenregen kun je voorkomen door uit te wijken naar een plaats waar ze je aan leizijde kunnen passeren; en bij tegemoetkomend verkeer zorg je beiden dat je vaart mindert, zodat de stenen minder hoog opspatten en je elkaar niet bombardeert. Onze reis verliep voor ons voorspoedig: rond 16:30 waren we op de plaats van bestemming. Sommige andere teams hebben wel pech gehad: van kapotte banden tot schade aan het onderstel van de auto. De accommodatie: een werkerskamp, eenvoudige hutten in barakken. Er zou geen eten zijn, dat moesten we zelf meenemen. Nou, in de eenvoudige keuken stond er een buffet van uitstekende kwaliteit! Voor de teams die na servicetijd arriveerden (rond half 10 ’s avonds) werd zelfs eten apart gezet.
Kortom: een kroon op de reis, dit noordelijke puntje van Alaska. Alleen (dit wisten we tevoren) een blik op de Arctische oceaan zit er niet in: deze kuststrook is geheel in handen van de olie-industrie. Excursie mogelijkheden zijn er wel, alleen niet op voor ons geschikte tijdstippen. Vanavond vroeg slapen (er is hier verder niets te doen) en morgen bijtijds de terugtocht beginnen.